Nog een week....

Wij zitten op een super mooie camping welke net zo goed voor een botanische tuin kan doorgaan. Vlakbij de receptie, het zwembad en de speeltuin is een zitje waar banken staan. Vooraan dit zitje is een beeld van een vrouwelijke budha. Kian heeft al even geknuffeld met deze mevrouw en haar neus schoongemaakt, want zij had een snottebel (aldus Kian).

Onze camping staat in het Nationale Park De Tablelands, zo'n 100 km van Cairns af. Ja, wij zij er bijna. Op deze camping blijven wij 3 dagen en daarna gaan wij naar Cairns. Daar gaan wij nog 2 hele leuke dingen doen. Een dag met de kabelbaan naar Kuranda, een tocht door het tropische regenwoud en met de trein weer terug. En we gaan nog een dag naar het rif. Lekker snorkelen en met de glassbottom boot. 

Vorige week vertrokken wij vanuit Rockhampton naar Mackay. Mackay is een vreselijke stad waar zij nog nooit van architectuur hebben gehoord en waar niets te doen was. Daarom zijn wij snel verder gereden naar Airlie Beach. Daar hebben wij een tour geboekt naar Daydream Island, een van de Withsunday-eilanden. Na een korte boottocht kwamen wij terecht op een groot resort waar haaien en roggen in de vijven zwommen. In een andere vijver zwommen de harlekijn visjes (Nemo). Er waren ook diverse zwembaden en een grote speeltuin. Wij wilden daar graag snorkelen, maar het weer was niet zo goed. Martijn heeft nog een poging gedaan, dus huurden wij een snorkeluitrusting. Inderdaad maar 1, zodat wij om de beurt konden snorkelen en de ander bij Thuur en Kian kon blijven. Martijn mocht als eerste. Helaas kon hij niets zien en werd al vrij snel door een vis of een zeeegel gestoken. Een zwarte naald had in zijn pols geprikt waardoor de onderarm een tijdje lam voelde. Na medische hulp gevraagd te hebben wilde hij het nog een keer proberen, maar helaas was het weer te slecht. Wij hadden een leuke dag maar waren teleurgesteld dat het snorkelen niet echt lukte. De volgende dag gingen wij verder naar Bowen. Een heerlijk dorpje aan de kust, maar ook hier was niet veel te doen. En zo gingen wij door naar Townsville. 

Townsville is een erg leuk stadje. Er is een mooi museum over Queensland en een aquarium met echt rif erin. Wij hebben het museum over Queensland bezocht. De jongens vonden het erg leuk en wilden er dan ook niet meer uit. Dino's, oerwoud en een demonstratie kanon schieten. Verder heeft Thuur in deze stad voor het eerst gezwommen! Op de camping is een heerlijk zwembad waar Martijn Thuur zwembandjes omdeed. Opeens kreeg hij het door: 'Papa, ik kan drijven!' Na een paar oefeningen met 'armen, wijd, sluit', kwam hij ook nog vooruit. En trots dat hij is! Hij heeft wel een paar keer per dag verteld dat hij het knap van zichzelf vindt dat hij nu kan zwemmen. Echt heel erg leuk om te zien. Nu doet hij vele wedstrijdjes met mama om te kijken wie het snelste kan zwemmen. De schoolslag met z'n benen vindt hij nog te lastig, maar dat komt vanzelf.

Vanaf Townsville reden wij door naar Innisfail. De artdeco hoofdstad van Queensland. Het is inderdaad een leuk stadje met een suiker museum. Na alle sugarcane-velden, sugarcane railways en suikerfabrieken waar wij langs zijn gereden, wilden wij nu wel eens wat meer van het suikerproces weten. Het was een schattig, klein museum waar wij van alles over suiker hebben geleerd. 

Wat vinden wij nu van de Australiers? 

De Australiers zijn echt anders dan de Europeanen en dat maakt de reis wel zo leuk. Sommige zijn een beetje gek, maar in het algemeen lijken zij op de Amerikanen. Net als de Amerikanen houden de Australiers van groot. Nemen wij in Nederland graag een zo licht mogelijke tent mee om te camperen, de Australiers nemen zware tenten mee die zij met zware touwen en zware tentstokken opzetten. Dit past allemaal gemakkelijk in de grote caravan die wordt getrokken door de grote 4wheel drive. De Australiers zelf zijn vaak ook groot en dan met name in de breedte. Tja, dat komt natuurlijk door het vele lekkere vlees op de barbie. 
Het is echt heel leuk om te zien dat de Australiers zo kunnen genieten van het buitenleven. Met de hele familie naar het strand. Lekker camperen met een grote groep op de camping en samen heerlijk barbeque'en. Wij begrijpen best dat er in Australie zoveel bosbranden zijn. Wij vinden hen echte pyromanen omdat zij zo van vuurtjes stoken houden. Op de camping in Cania had zo'n beetje iedere tent (behalve wij dan..) een vuurtje gestookt. 's Morgens hing er gewoon smog boven de camping en pas na een uurtje kwam de zon er door heen. Zo'n vuurtje heeft natuurlijk ook een doel. Wij zaten onder de muggenbeten en de Australiers niet...
Net als in de USA komen wij hier ouderen tegen die huis en haard hebben verkocht voor een grote caravan om hiermee door Australie te reizen. Deze caravans zijn dan ook echt heel groot, soms wel 20 meter lang. Laatst zagen wij een caravan met een kabine van een vrachtwagen ervoor. Dat ging natuurlijk op de foto. Wij vroegen ons af hoe je dat doet wanneer je in een klein straatje gezellig wilt gaan eten. Moet je altijd met je truck er naartoe... 
Maar ook uit-eten gaat anders dan bij ons. Wij houden van gezellig eten met kaarslicht en vooral de tijd nemen voor elkaar en voor het eten. Hier niet. Is je bord leeg, dan wordt deze direct van tafel gehaald. Net als je lege glas wijn. Laatst was ik helemaal boos omdat mijn servet werd afgepakt waarmee ik Kians handjes enigszins schoon wilde houden tijden het eten van zijn ijsje. Gelukkig kreeg ik direct een nieuwe.
In Goulburn kwam Idelet tijdens de afwas een mevrouw tegen die graag een praatje met Thuur en Kian wilde maken. Haar man heeft haar 3 keer moeten vertellen dat de kinderen geen Engels konden spreken voordat zij door had Thuur en Kian niet tegen haar konden praten.  Vervolgens vroeg zij bezorgd  aan Idelet of zij dit vak dan wel op school kregen. Ik kon haar geruststellen. Ook dit vond ik weer typisch Amerikaans. Deze dame had er geen flauw benul van dat er ook landen bestaan waar geen Engels wordt gesproken zodat kinderen van 3 en 4 jaar oud geen Engels kunnen spreken. Vervolgens zei zij 5 keer tegen Thuur en Kian dat zij 'gorgeous' waren. Op een gegeven moment keek Kian mij zo aan van 'deze mevrouw spoort niet helemaal, he?' Gelukkig kon ik mijn lachen inhouden waarna ik het gesprekje heb afgerond. 

Verder zijn de mensen hier op vele plekken best ruig. Je ziet grote tattoos over het hele lichaam heen. Het land is natuurlijk erg groot en een stuk gevaarlijker dan in NL. Mensen zijn veel meer op zichzelf aangewezen, zeker in de wat meer afgelegen gebieden.
Het reizen door Australie is een stuk ingewikkelder dan in NZ. Het land is ook zo groot. De informatiecentra geven vaak alleen informatie over het gebied waar zij zitten. Van de rest weten zij niets. Hierdoor kunnen wij moeilijk vooruit plannen en bedenken vaak pas een paar dagen van tevoren wat wij willen doen. 

Zo, het is weer een heel verhaal geworden.

Tot volgende week, groeten Martijn, Idelet, Thuur en Kian.